از نظر جمهوری اسلامی ایران حمله سیزدهم فروردین ماه اسراییل به سفارت ایران در دمشق به نوعی عبور رژیم صهیونیستی از خطوط قرمز بود؛ چراکه حداقل در عرف دیپلماتیک سفارتخانه و کنسولگری هر کشوری خاک آن کشور محسوب می‌شود و رژیم صهیونیستی با این اقدام نسبت به فتح باب جدیدی در تخاصم ایران با این کشور گام برداشت .

پیش از حمله اسراییل به کنسولگری ایران در دمشق و شهادت سردار زاهدی و ۶ نفر از مستشاران همراه وی ، طی سالها و خصوصا ماه‌های اخیر، مستشاران نظامی سپاه پاسداران در اماکن غیر دیپلماتیک هدف جوخه‌های ترور صهیونیستها قرار گرفته بودند و شاید این اواخر سرعت این ترورها بیشتر و فواصل زمانی آن کمتر شده بود، امری که در پس اهداف ایران از حمله موشکی و پهپادی به خاک اسراییل نباید آن ها را از نظر دور داشت.

در اولین مورد این ترورها در منطقه قنیطره سردار شهید محمدعلی الله دادی در ۲۸ دی ۱۳۹۳ به همراه جهاد مغنیه به شهادت رسید. پس از آن در ۲۰ فروردین ۱۳۹۷ بود که این بار ۲ فروند جنگنده F-۱۵ رژیم صهیونیستی از حریم هوایی لبنان، به پایگاه هوایی تیاس (T-۴) در استان حمص سوریه حمله کردند و طی آن ۷ نفر شهید شدند.

۴ سال بعد و در حمله سوم، در ۱۸ اسفند ۱۴۰۰، جنگنده‌های ارتش رژیم صهیونیستی حمله دیگری به حومه شهر دمشق انجام دادند که طی آن ۲ نفر از نیروهای سپاه پاسدارن با درجه سرهنگی به نام‌های احسان کربلایی پور و مرتضی سعیدنژاد به شهادت رسیدند.۱۱ فروردین نیز که در حمله مجدد جنگنده‌های رژیم صهیونیستی به حومه دمشق مقداد مهقانی جعفر آبادی و میلاد حیدری شهید شدند.

محمدعلی عطایی(شورچه) و پناه تقی‌زاده دو تن دیگر از نیروهای سپاه در سویه نیز در ۱۱ آذر ۱۴۰۲، در پی حمله هوایی اسرائیل به شهادت رسیدند.

اما این پایان ترورهای اسرائیل در سال ۱۴۰۲ نبود. ۴ دی‌ماه همان سال در جریان حمله رژیم صهیونیستی به منطقه زینبیه در حومه دمشق، سردار سید رضی موسوی از فرماندهان ارشد سپاه و مسئول پشتیبانی جبهه مقاومت در سوریه به شهادت رسید.

۳۰ دی ماه سال گذشته همچنین با حمله هوایی اسرائیل به دمشق ۵ مستشار نظامی سپاه و مدافعان حرم به‌نام‌های حجت‌الله امیدوار(حاج صادق)، علی آقازاده، حسین محمدی، سعید کریمی و محمدامین صمدی و تعدادی از نیروهای سوریه به شهادت رسیدند.

اما همانطور که نباید فراموش کنیم حمله بامداد یک شنبه ایران به خاک اسراییل ریشه در نوع جدیدی از رفتار خصمانه اسراییل علیه ایران و فعال شدن جوخه‌های ترور این رژیم در اماکن مختلف و حتی کنسولگری ایران داشت.
باید به یاد داشته باشیم تا به حال هیچ کشوری جسارت چنین برخوردی را نسبت به قتل عام‌های این رژیم در جهت توسعه اراضی خود در طول تاریخ تاسیس آن نداشته است. البته صدام حسین در سال ۱۹۹۱ بعد از تجاوز به خاک کویت، در راستای وجهه بخشیدن به تجاوز خود و نه در تقابل با رژیم صهیونیستی حملات موشکی محدودی به خاک اسراییل داشت که کمترین واکنش را از سوی رژیم صهیونیستی بر نیانگیخت .

بنابراین از یاد نبریم عملیات روز یک شنبه ایران به سرزمین‌های اشغالی با این حجم از موشک و پهپاد در پس سکوت سالیان متمادی جهان عرب نسبت به جنایات و تجاوزهای این رژیم، مسبوق السابقه نبوده است.

شاید برخی در داخل دست به چرتکه شده و قیمت ادوات نظامی مصرف شده در این عملیات را محاسبه و با برخی تنگناهای اقتصادی مقایسه می‌کنند و حتی برخی پا فراتر گذاشته و نگران این شده‌اند که خونی در این عملیات ایران به زمین ریخته نشده، اما خوب است دقیق تر به این واقعه بنگریم ایران روز یک شنبه مطابق آنچه رهبری جمهوری اسلامی در خطبه های نماز عید فطر وعده دادند، رژیم صهیونیستی را تنبیه کرد، تنبیهی که لزوما نباید با خونریزی و کشتار همراه می‌بود؛ چراکه بیشتر شاید یک هشدار بود در قالب اصل دفاع مشروع و در شرایطی که نهادهای بین‌المللی نسبت به تجاوزگری‌های اسراییل حتی در حمله به کنسولگری ایران سکوت کردند.

در پس همه تحلیل و مخالفتها و موافقتها نمی‌توانیم این را از یاد ببریم و کتمان کنیم از ۲۶ فروردین ۱۴۰۳ فصل جدیدی از شرایط رژیم صهیونیستی ورق خورد، فصلی که ابهت این رژیم جعلی در تجاوز یک طرفه به حریم سایر کشورها شکست و شاید ملت‌های عربی آن را بیشتر از هر کسی درک کرده باشند.

انتهای پیام