ستاره‌شناسان دانشگاه «وارویک» برای نخستین بار موفق به کشف شواهدی از سیارات قابل سکونت در خارج از منظومه شمسی شدند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، کشف بقایای خرد شده سیارکی که زمانی از مقادیر زیادی از آب برخوردار بوده، دانشمندان را به شدت هیجان‌زده کرده است.
این کشف نشان می‌دهد که میلیون‌ها سال قبل، یک سیستم دور احتمالا از سیارات شبیه زمین برخوردار بوده است؛ اما هرگونه سکونتگاه ممکن احتمالا مدت‌ها قبل از بین رفته چرا که خورشید آنها منفجر و به یک کوتوله سفید تبدیل شده است.
اکنون تنها چیزهای باقی مانده اجسام سنگی هستند که در اطراف ستاره مرده گردش می‌کنند.
دانشمندان بر این باورند که این کشف می‌تواند نگاهی به آینده جایگاه ما در جهان ارائه کند که در آن خورشید از هم پاشیده می‌شود؛ اما اکنون نیازی به نگرانی نیست چرا که این واقعه چند میلیارد سال آینده رخ خواهد داد.
این پژوهش که توسط تلسکوپ فضایی هابل انجام شده و در مجله «ساینس» منتشر شده است به بررسی نور تابیده شده از منطقه GD 61 پرداخته که در فاصله 150 سال نوری از زمین قرار دارد.
ستاره‌شناسان مقادیر زیادی از عناصر سنگ مانند منیزیم، سیلیکون و آهن را شناسایی کرده و همچنین توانستند مقادیر زیادی از اکسیژن را کشف کنند که نمایشگر مقادیر زیادی از آب است.
تنها یک سیارک عظیم غنی از آب یا یک سیاره کوچک می‌تواند به توضیح برای این رصدها بپردازد.
زمین در ابتدا یک سیاره خشک بوده و تنها 0.02 درصد از جرم آن از آب سطحی ساخته شده است. اقیانوس‌های ما پس از شکل‌گیری سیاره و در نتیجه برخورد سیارک‌ها یا دنباله‌دارهای غنی از آب شکل گرفته‌اند.
نتایج جدید نشان می‌دهد که ممکن است چیزی شبیه این در این سیستم خورشیدی دور، اتفاق افتاده باشد.
دانشمندان بر این باورند که جهان می‌تواند از سیارات با قابلیت پشتیبانی از حیات برخوردار باشد.
برآوردهای اخیر ناسا نشان داده که ممکن است حدود 60 میلیون سیاره قابل سکونت در فضا وجود داشته باشد. داده‌های به دست آمده از تلسکوپ کپلر که چندین سال را به اکتشاف سیارات فراخورشیدی پرداخته، نشان داده که ممکن است حداقل یک سیاره با قابلیت برخورداری از حیات در نزدیکی هر ستاره کوتوله قرمز وجود داشته باشد.
اما این نظریه از آن زمان مورد تجدیدنظر قرار گرفته و اکنون دانشمندان ناسا همچنین بر این باورند که پوشش ابری می‌تواند به سیارات در برخورداری از حیات کمک کند.
یک سیاره برای داشتن حیات باید در منطقه قابل سکونت اطراف ستاره خود قرار داشته باشد؛ این بدان معنی است که آب بتواند در شکل مایع در سطح بوجود بیاید.
اگر سیاره‌ای در فاصله بسیار نزدیک به ستاره خود قرار بگیرد، به دلیل داغی بسیار زیاد سطح، آب بخار می‌شود. همچنین فاصله بسیار زیاد نیز باعث منجمد شدن آب سطحی می‌شود.
با استفاده از رصدهای تلسکوپ‌هایی مانند کپلر و اسپیتزر، اکنون دانش دانشمندان در مورد سیارات خارج از منظومه شمسی تا حد زیادی پیچیده شده است.
هفته گذشته، ناسا، نخستین نقشه خود از پوشش ابری سیاره فراخورشیدی Kepler-7b را منتشر کرد. این تصویر به ارائه نخستین نگاه به ابرهای این سیاره داغ مشتری مانند پرداخته که در فاصله حدود هزار سال نوری از زمین قرار دارد.
تلسکوپ کپلر تاکنون بیش از 150 سیاره تائید شده در خارج از منظومه شمسی را کشف کرده است. در حال حاضر بروز مشکل در چرخ‌های واکنش این تلسکوپ آنرا از شکار سیارات بازداشته اما ستاره‌شناسان به بررسی بیش از چهار سال داده‌های به دست آمده از سیارات رصد شده تاکنون ادامه خواهند داد.
دانشمندان امیدوارند که بتوانند از شیوه‌های مشابه نقشه‌برداری از ابر برای مشاهده جهان شبه زمینی کوچکتر استفاده کنند.
انتهای پیام
نظرات