ستارهشناس دانشگاه نیومکزیکو در پژوهشی جدید مدعی شده که سیارات سیستمهای خورشیدی که دارای دو ستاره میزبان هستند از شانس بیشتری نسبت به سیارات دارای یک ستاره برای حمایت از حیات بیگانه برخوردارند.
ستارهشناس دانشگاه نیومکزیکو در پژوهشی جدید مدعی شده که سیارات سیستمهای خورشیدی که دارای دو ستاره میزبان هستند از شانس بیشتری نسبت به سیارات دارای یک ستاره برای حمایت از حیات بیگانه برخوردارند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، جونی کلارک گونههای مختلف سیستمهای شامل دو ستاره را برای آزمایش امکان برخورداری سیارات آنها از قابلیت حیات بیشتر یا کمتر شبیهسازی کرده و دریافت که در این سیستمها، کشش گرانشی دو ستاره که دور هم گردش میکنند باعث کاهش خطر بادهای خورشیدی برای سیاراتشان شده و احتمال برخورداری از حیات و شکلگیری منابع آبی را در آنها افزایش میدهد.
کلارک به همراه پل میسون،فیزیکاخترشناس دانشگاه تگزاس به این نتیجه رسیدهاند که ستارههای با بزرگی 80 درصد خورشید در صورت نزدیک بودن به یکدیگر میتوانند امکان وجود حیات را افزایش دهند.
یکی از مثالهای یک سیاره حاضر در منظومه دو ستارهای سیاره کپلر 35 b است. کشف این سیاره و کپلر 34 b از یک منظومه ستارهای دیگر در ژانویه 2012 اعلام شد.
از دیگر منظومههای دو ستارهای میتوان به منظومه کپلر 47 اشاره کرد. این سیستم با حداقل دو ستاره در مدار ستارگان میزبان خود در فاصله 5000 سال نوری از زمین قرار دارد.
هنگامی که ستارگان یک سیستم دوتایی دارای حجم برابر باشند، در اطراف یکدیگر به گونهای میچرخند که میزان بادهای خورشیدی تولید شده از سوی آنها را کاهش میدهد.
باد خورشیدی جریانی از ذرات بارداری است که از جو بالای یک ستاره منتشر میشود. این جریان بیشتر از الکترونها و پروتونها ساخته شده و دما و سرعت آنها متغیر است.
این ذرات از کشش مغناطیسی ستارگان به دلیل انرژی جنبشی بالای آنها و دمای بالای پلاسمای اطراف ستارگان موسوم به تاج فرار میکنند.
اگر ستارگان سرعت و دمای مشابهی داشته باشند، میزان فرار ذرات کاهش یافته و بادهای خورشیدی کمتری تولید میشود.
ستارگان همچنین باید طی 10 تا 30 روز بطور کامل دور یکدیگر چرخیده تا منطقه قابل سکونت گستردهتری را ایجاد کنند.
سیارات این منظومهها با همان سرعت سیستمهای تک سیارهای میمیرند اما منطقه قابل سکونت در آنها حدود 40 درصد افزایش مییابد.
با اینحال کلارک مدعی شده که اگر این ستارگان بیش از حد از یکدیگر دور شوند، فشار گرانشی قابل توجهی بر سیارات اطراف آنها وارد خواهد شد.
وی همچنین دریافت که سیاراتی که به دور هر دو ستاره میچرخند، با 0.7 درصد شار کمتری از بادهای خورشیدی نسبت به وضعیت کنونی زمین در منظومه شمسی روبرو هستند.
اگرچه این میزان مواجهه بر موقعیت سیارات در سیستم دوستارهای آنها بستگی دارد. سیاراتی که تنها به دور یکی از ستارگان منظومه دوتایی میچرخند، در معرض خطر بیشتری قرار داشته و اگر ستارگان میزبان از هم فاصله بیشتری بگیرند یا جرم آنها در یک حرکت همزمان تغییر کند، سیاره اطراف ستاره دوم با شار خورشیدی دو برابر روبرو خواهد بود.
این امر بدان جهت است که این سیارات بیشتر در مستعد ماندن در یک موقعیت بوده و اکثرا یک سمت آنها همیشه به طرف ستاره میزبان قرار دارد.
این در حالیست که ستارگان اطراف ستاره اول از موقعیتی مشابه سیستمهای تک ستارهای برخوردارند.
در منظومههای دو ستارهای امکان وجود سیارات صخرهای با منابع آبی بیشتر بوده چرا که کمتر با باد خورشیدی روبرو هستند و همچنین شرایط زندگی در آنها میتوانند بسته به پوشش ابری متفاوت باشد.
این پژوهش در مجله Astrobiology منتشر شده است.
انتهای پیام
نظرات