اگرچه در حال حاضر بیشتر سناریوهای مقابله با برخورد سیارکی با زمین حول محور مواد منفجره و ماموریتهای فضاپیمای کامیکازه می چرخند، دانشمندان موسسه فناوری ماساچوست به معرفی یک شیوه سادهتر و عجیب با استفاده از سلاح تفنگ پینت بال پرداختهاند.
اگرچه در حال حاضر بیشتر سناریوهای مقابله با برخورد سیارکی با زمین حول محور مواد منفجره و ماموریتهای فضاپیمای کامیکازه می چرخند، دانشمندان موسسه فناوری ماساچوست به معرفی یک شیوه سادهتر و عجیب با استفاده از سلاح تفنگ پینت بال پرداختهاند.
به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، محققان بر این باورند که یک سیارک بسیار کمرنگ میتواند نور خورشید را منعکس کند و در طول زمان این بازتاب فوتون از سطح آن میتواند نیروی کافی را برای انحراف از مسیر اصلی به سیارک ارائه کند.
با این حال، سیارکها از سنگ تیره ساخته شدهاند و طرح جدید این محققان به استفاده از یک سلاح فضایی پینت بال(توپ رنگی) برای پوشش دهی آنها با رنگ سفید پرداخته است.
به گفته محققان، در زمانبندی درست میتوان گلوله های پر از پودر رنگ را در دو دور از یک فضاپیمای نزدیک به سیارک در پشت و جلوی آن پاشید تا قابلیت بازتاب آنرا کاهش دهد.
نیروی اولیه این گلولهها باعث تغییر در مسیر سیارک شده و در طول زمان فوتونهای خورشید نیز این انحراف را بیشتر خواهند کرد.
این طراحی در رقابت مقالات فنی با موضوع حرکت دادن سیارک برنده شده که از دانشجویان و محققان جوان خواستار راهحلهای هوشمند برای مشکلات فضایی شده بود.
چالش مطرح شده در رقابت سال جاری شامل شناسایی شیوه های بدیع برای منحرف کردن ایمن یک سیارک نزدیک به زمین بود.
محققان تاکنون طیف گستردهای از شیوههای مختلف را برای جلوگیری از یک برخورد سیارکی مطرح کردهاند.
برخی از این طرحها شامل ارسال یک فضاپیما برای برخورد با اجسام نزدیک به زمین بوده که سازمان فضایی اروپا در حال بررسی آن است.
شیوههای دیگر بر انفجار یک بمب اتمی در نزدیکی سیارک یا تجهیز یک فضاپیما به عنوان تراکتور گرانشی با استفاده از میدان مغناطیسی فضاپیما برای حرکت دادن سیارک از مسیر آن تمرکز دارند.
طرح محققان ماساچوست بر پایه راهحل برنده ارائه شده در رقابت سال گذشته ساخته شده که پروژه انحراف مسیر سیارک با ابری از گلولههای جامد را ارائه کرده بود.
محققان در طرح خود از سیارک آپوفیس به عنوان یک مورد آزمایشی نظری استفاده کردهاند که یک سنگ 27 گیگاتنی است و در سالهای 2029 و 2036 به زمین نزدیک خواهد شد.
طبق برنامه این محققان، پنج تن رنگ برای پوشش دهی این سیارک عظیمالجثه که قطر آن 451 متر است، نیاز است.
آنها از زمانبندی چرخش سیارک برای تعیین زمان پرتاب گلولهها استفاده کردند تا در دور اول میزان لازم رنگ را برای پوشش بخش جلوی سیارک و در مرحله دوم برای بخش پشتی آن شلیک کنند. این گلولهها در زمان برخورد با سطح سیارک منفجر شده و یک لایه پنج سانتیمتری از رنگ نرم سطح آنرا خواهد پوشاند.
طبق محاسبات این محققان، 20 سال به طول خواهد انجامید تا اثر انباشته فشار تابش خورشیدی بتواند سیارک را از مسیر رو به زمین آن منحرف کند.
همچنین برای پرتاب این گلولهها باید از سلاحهای پرتابی ساخته شده در فضا در بندرگاههایی مانند ایستگاه فضایی بینالمللی استفاده کرد چرا که با شیوههای قدیمی پرتاب ممکن است محموله از بین برود.
به گفته محققان همچنین میتوان مواد دیگر را نیز با این گلوله ها حمل کرد که از آن جمله میتوان به هواژلها برای کاهش سرعت سیارکها اشاره کرد.
انتهای پیام
نظرات