فضاپيماي روباتيك شوروی سابق در سال 1976 میلادی موفق به کشف آب بر سطح کره ماه شده بود، اما غرب این تحقیقات را نادیده گرفت.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در آگوست سال 1976 میلادی فضاپيماي روباتيك Luna-24 متعلق به شوروی سابق با فرود بر سطح ماه و حفاری تا عمق 1.8 متري، سنگ هایی به وزن 200 گرم را با خود به زمین باز گرداند که 0.1 درصد حجم اين سنگ‌ها را آب تشكيل مي‌داد.
این نخستین باری بود که یک فضاپیما شواهد مستدل و قطعی از وجود آب در ماه بدست آورده بود.
خبر کشف آب در ماه در آن مقطع زمانی بسیار حائز اهمیت بود، اما غرب این کشف محققان شوروی سابق را نادیده گرفت. نتیجه این تحقیق که در مجله Geokhimiia منتشر شده بود، هیچ گاه از سوی دانشمندان غربی مورد استناد قرار نگرفت.
در تحقیقات بعدی، فضاپیمای آپولو آمریکا بیش از 300 کیلوگرم از سنگ های ماه را برای تحقیقات در خصوص وجود آب به زمین منتقل کرد.
اكنون «آرلین کراتس» از محققان دانشگاه کلمبیا حقايق تازه‌اي از كشف آب بر سطح ماه را افشا كرده است. وي تأكيد مي كند كه نمونه سنگ هايي كه توسط فضاپيماي آپولو به زمين منتقل شدند، در محفظه اي قرار داشتند كه درب آن محكم بسته نشده بود، چراكه در غير اينصورت بايد بر روي آنها نمونه گرد و غبار ماه ديده مي شد؛ بنابر اين منشأ آب كشف شده در اين سنگ ها به ماه تعلق ندارد.
در مأموریت هاي بعدي فضاپیمای کلمنتاین (Clementine) ناسا در سال 1994 با استفاده از امواج رادیو مغناطیسی شواهدی از وجود يخ در اعماق ماه را بدست آورد.
پس از آن فضاپيماي گاليله (Galileo) در مسير خود بسمت مشتري شواهدي از وجود آب در ماه كشف كرد و فضاپيماي چاندرايان (Chandrayaan I) هند نيز در سال 2009 با استفاده از دوربين هاي مادون قرمز وجود آب در كره ماه را تأييد كرد.
تحقيقات صورت گرفته در سال 2006 نشان مي دهد، حجم آب در كره ماه يك واحد در ميليارد است و برخي تحقيقات اين ميزان را یک واحد در یک میلیون نيز اعلام كرده اند.
بررسي احتمال سكونت انسان در ماه نيازمند كشف نشانه هايي از وجود آب است و جزئي ترين نشانه از اين حقيقت بسيار اميدوار كننده به نظر مي رسد، اما این حقیقت که غرب نتیجه تحقیقات شوروی سابق را نادیده گرفت، باعث عقب ماندگی کشفیات در خصوص ماه برای چندین دهه شد.
انتهاي پيام
نظرات