هوشنگ گلشیری آثار نیمه‌تمام زیادی دارد که هنوز سرنوشت انتشار آن‌ها به درستی مشخص نیست. «فرزانه طاهری» می‌گوید به دلایل اخلاقی و ادبی نمی‌دانیم انتشار این آثار کار درستی است یا خیر.

این مترجم و همسر هوشنگ گلشیری در گفت‌وگو با خبرنگار ادبیات ایسنا درباره فعالیت‌هایی که مربوط به نشر آثار هوشنگ گلشیری در حال انجام است، گفت: در حال حاضر همچنان بر روی سایت جدید در حال کار کردن هستیم و در مرحله طراحی است تا بلافاصله پس از اتمام کار، تمام مطالب مربوط به گلشیری را که در نشریات یا جاهای دیگر نوشته و منتشر کرده است بر روی آن قرار دهیم.

او افزود: بیشتر این مطالب به نوشته‌های گلشیری قبل از اینترنت و دست‌نوشته‌های او، فصل‌های حذف‌شده از برخی کتاب‌ها و تغییراتی که در آن‌ها داده است مربوط می‌شود که ما آرشیو تمام آن‌ها را جمع‌آوری کرده‌ایم که برای استفاده عموم در سایت جدید در دسترس قرار می‌گیرند.

طاهری همچنین گفت: مهمترین کاری که سال گذشته درباره آثار گلشیری انجام دادیم، ارسال آرشیوی از دست‌نوشته‌های او به دانشگاه استنفورد آمریکا بود. این مجموعه شامل بیشتر کارهای چاپ‌شده و تعداد زیادی کار منتشرنشده است. همچنین بنا شد سالانه یک نفر که به آثار گلشیری اشراف دارد و زبان انگلیسی هم مسلط است، در این دانشگاه درباره او صحبت کند. سال گذشته امیر احمدی آریان این سخنرانی را انجام داد و برای سخنران سال بعد هم هنوز تصمیمی نگرفته‌ایم.

او درباره تعداد آثار منتشرنشده گلشیری و سرنوشت آن‌ها نیز گفت: از گلشیری آثار منتشرشده زیادی به جامانده است، برخی از این آثار نیمه‌کاره هستند. مثلا چند فصل از یک رمان نوشته شده، اما ناتمام باقی مانده است که ما به دلایل اخلاقی و ادبی نمی‌دانیم انتشار این آثار کار درستی است یا نه. بنابراین و با توجه به حساسیت خود گلشیری در نوشتن و انتشار، هنوز تصمیمی در زمینه این دسته از آثار او نگرفته‌ایم. با این حال فکر کردیم فعلا آثاری را که تمام شده‌اند به صورت آنلاین در سایت قرار بدهیم و تصمیم‌گیری برای انتشار بقیه نوشته‌ها را به بعد موکول کرده‌ایم.

به گزارش ایسنا، 16 خردادماه سالگرد درگذشت هوشنگ گلشیری است؛ نویسنده‌ای که با خلق رمان «شازده احتجاب» شهرت فراوانی در جامعه‌ ادبی عصر خود به دست آورد.

هوشنگ گلشیری، نویسنده و منتقد ادبی، در بیست‌وپنجمین روز اسفندماه سال 1316 در اصفهان به دنیا آمد. در کودکی به همراه خانواده به آبادان رفت و بعد از بازگشت دوباره به اصفهان از سال 1334 تا 1352 در این شهر زندگی کرد.

گلشیری پس از گرفتن دیپلم، در شهرها و روستاهای اطراف زادگاه خود به تدریس پرداخت و فعالیت ادبی‌اش را با جمع‌آوری فولکلور اصفهان آغاز کرد. او مدتی به سرودن شعر پرداخت، اما پس از مدتی این کار را رها کرد و به نگارش داستان رو آورد.

مجموعه‌ داستان‌های «مثل همیشه»، «نمازخانه کوچک من»، «جبه‌خانه»، «پنج گنج» و رمان‌های «شازده احتجاب»، «کریستین و کید»، «بره گمشده راعی»، «معصوم پنجم (یا حدیث مرده بر دار کردن آن سوار که خواهد آمد)»، «در ولایت هوا»، «آینه‌های دردار» و «جن‌نامه» و همچنین فیلمنامه «دوازده رخ» از آثار این نویسنده هستند.

هوشنگ گلشیری سرانجام به دنبال یک دوره بیماری، در ۱۶ خردادماه 1379 در بیمارستان ایرانمهر تهران درگذشت و پیکر او را در امام‌زاده طاهر کرج به خاک سپردند.

پس از درگذشت این نویسنده، بنیاد هوشنگ گلشیری تشکیل شد و جایزه‌ا‌ی داستانی را به نام این نویسنده راه‌اندازی کرد. این جایزه 13 دوره برگزار شد، اما تیرماه سال 1393 بنیاد گلشیری از توقف برگزاری «جایزه‌ ادبی هوشنگ گلشیری» خبر داد و اعلام کرد پس از برگزاری 13 دوره جایزه‌ هوشنگ گلشیری، به این نتیجه رسیده که بهتر است برگزاری این جایزه را متوقف کند.

این بنیاد در بیانیه‌ای عنوان کرد: «به این نتیجه رسیده‌ایم که بهتر است در وضع کنونی آن نیرو و منابع اندکی را که برای بنیاد گلشیری باقی مانده وقف بخشی دیگر از هدف‌های مندرج در اساسنامه بنیاد کنیم که به دلیل مشغله‌ نفس‌گیر جایزه تا حدی مغفول مانده است.»

در پی این موضوع، بیش از 100 داستان‌نویس در نامه‌ای به فرزانه طاهری، مدیر بنیاد هوشنگ گلشیری، ضمن تقدیر از سال‌ها کوشش او و این بنیاد در برگزاری جایزه‌ ادبی گلشیری، خواستار ادامه‌ کار این جایزه شدند اما تغییری در تصمیم برگزارکنندگان این جایزه ایجاد نشد.

انتهای پیام