«زمانی که دانشجو بودم در نشریه‌ای که با عقایدم همسو نبود به‌عنوان طراح مشغول بودم و از این نظر دچار تضاد درونی بودم و برای رهایی از این دودلی با استاد مشورت کردم که گفتند: بمان و بجنگ.»

به گزارش خبرنگار سرویس هنرهای تجسمی ایسنا، این جمله‌ها را فرزاد ادیبی - هنرمند گرافیست و از شاگردان مرتضی ممیز - به بهانه‌یدهمین سالگرد درگذشت او گفت.

پنجم آذرماه سال‌روز درگذشت مرتضی ممیز است. مردی با چهره‌ی خاص که بعد از گذشت 10 سال از درگذشتش هنوز هم نام او در هر جا که حرفی از گرافیک باشد به نیکی برده می‌شود.

مرتضی ممیز کسی است که در سال 1348 پیشنهاد ایجاد رشته گرافیک را به دانشکده‌ی هنرهای زیبا ارائه کرد و باعث شکل‌گیری یکی از رشته‌های پرطرفدار هنری در دانشگاه‌ها شد. ممیز با این کار، خود را به‌عنوان «پدر گرافیک ایران» به جامعه هنری معرفی کرد.

فرزاد ادیبی - گرافیست - در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا درباره‌ی ویژگی‌های شخصیتی این هنرمند گفت: مرتضی ممیز کسی بود با بهره‌ی هوشی بالا و حس فوق‌العاده‌ی هنری که این دو ویژگی در ویژگی‌های عمیق انسانی او ریشه داشت. وی شخصیت منحصربه‌فردی داشت و در هر شغلی با هر رتبه‌ای می‌توانست تأثیرگذار باشد. او قبل از این‌که هنرمند باشد، یک انسان خودساخته بود که توانست در حرفه‌ی گرافیک تأثیرات به‌سزایی بگذارد و عقاید و دیدگاه‌هایش را تثبیت کند.

او ادامه داد: ممیز به هر حرفه‌ی دیگری هم که وارد می‌شد - مثل فیزیک یا پزشکی - قطعا می‌توانست تأثیرگذار باشد و این به ویژگی‌های شخصیتی او برمی گردد. او به‌تنهایی می‌توانست در هر حرفه‌ای زوایای ناشناخته‌ای از آن را به دیگران بشناساند و تأثیر مثبتش را بگذارد.

این هنرمند همچنین بیان کرد: او در همه‌ی رشته‌های هنرهای تجسمی صاحب‌نظر بود و برای خیلی از آثار گرافیکی‌اش، خودش عکس می‌گرفت چون در دانشکده هنرهای زیبا، نقاشی و در پاریس، طراحی دکور خوانده بود و به مبانی و مبادی هنرهای تجسمی احاطه داشت. به همین دلیل کادر، فرم و رنگ را در عکس‌هایش به خوبی رعایت کرده و قاب‌های زیبا و نویی پدید آورده است.

ادیبی گفت: مرتضی ممیز به‌جز هنرهای تجسمی مثل عکاسی، نقاشی، گرافیک که در آن‌ها سرآمد بود، شعر هم ‌گفته است. من در یکی از مجلاتی که خودش صفحه‌آرایی‌اش را انجام ‌داده بود، یک شعر نو از او با مضمون اجتماعی دیده بودم.

این گرافیست در بخش دیگری از سخنانش با اشاره به خاطره‌ای از ممیز، اظهار کرد: او معتقد بود در هر شرایطی در کار فرهنگی باید ایستاد و برای اعتلای فرهنگ اصیل و گرافیک درست تلاش کرد و برای این منظور باید جنگید. یادم نمی‌رود زمانی که دانشجو بودم در نشریه‌ای که با عقایدم همسو نبود به‌عنوان طراح، مشغول بودم و از این نظر دچار تضاد درونی بودم و برای رهایی از این دودلی با استاد مشورت کردم که گفت: «بمان و هم با عقاید کهنه آن نشریه بجنگ و تلاش کن تأثیر مثبت بگذاری و هم با ذهن خودت که تمرین خوبی است برای کارهای دیگری که در آینده خواهی داشت.»

به گزارش ایسنا، ممیز برای مردم عادی هم نامی آشناست. این هنرمند بسیاری از لوگوهای معروفی را که امروز می‌شناسیم طراحی کرده است. لوگوهای «سازمان چای ایران»، «شرکت سایپا»، «موزه رضا عباسی»، «علامت استاندارد ایران»، «سازمان آتش‌نشانی» و «شهرداری تهران» از کارهای معروف ممیز در این زمینه هستند.

فعالیت او در عرصه هنر با ورود به دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران شکل گرفت. فعالیتی که چه پیش از انقلاب و چه در سال‌های پس از آن روندی روبه جلو داشت و باعث شد نام ممیز با هنر و گرافیک گره بخورد.

ممیز پس از یک عمر فعالیت هنری، پنجم آذرماه سال 84، پس از تحمل یک دوره‌ی سخت بیماری، در بیمارستان آبان تهران درگذشت. پیکر او را در باغبان‌کلا (محلی واقع در کردان کرج) به خاک سپردند.

انتهای پیام