یک ضرب‌المثل معروف می‌گوید: «همه تخم‌مرغ‌ها را در یک سبد نگذارید» چرا که ریسک شکستن سبد، باعث نابودی همه تخم‌مرغ‌ها خواهد شد.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، کشف اولین چاه نفت در منطقه مسجدسلیمان در سال 1278 هجری شمسی توسط مدیران و مهندسان شرکت دارسی، آغاز تحولی جدید در عرصه سیاسی اقتصادی ایران و حتی جهان شد و اگر کسی در آن زمان می‌گفت که این طلای سیاه بلای جان اقتصاد ایران می‌شود همه به او می‌خندیدند. هنوز هم بسیاری اعتقاد دارند که نفت برای کشور یک مزیت است که البته می‌تواند سخن درستی تلقی شود اما هرچه از سال 1278 پیش رفتیم غفلت‌های ناشی از اکتشاف طلای سیاه متوجه دیگر بخش‌های اقتصاد ایران شد تا بسیاری را متقاعد کند که کشف «دارسی» گنج اسرارآمیزی که انتظارش را داشتیم نبوده است.

از سال 1278 شمسی تا وقوع انقلاب اسلامی طی قراردادهای متعدد از جمله دارسی و گس گلشائیان، نفت ایران به دست انگلیس، آمریکا و فرانسه استثمار شد و حتی ملی شدن صنعت نفت توسط دکتر مصدق در سال 1951 هم با قرارداد کنسرسیوم، خنثی شد تا هم‌چنان اقتصاد ایران در حسرت دستیابی به تمام درآمدهای نفتی خود باقی بماند.

با وقوع انقلاب اسلامی در سال 1357 شمسی و بیرون آمدن صنعت نفت از سلطه خارجی‌ها، تمام درآمد حاصل از فروش نفت عاید کشور شد اما باز هم این نعمت خدادادی نتوانست تحول شگرفی در اقتصاد کشور به وجود آورد تا جایی که به اعتقاد کارشناسان، نفت بیش از آن‌که نوش اقتصاد باشد، نیش اقتصاد بوده است.

دلخوش بودن به درآمدهای افسانه‌ای نفت و غفلت از توسعه دیگر زیرساخت‌های اقتصادی، هر روز بیشتر از دیروز، ما را از ظرفیت‌های بالقوه‌ای همچون استفاده از موقعیت ممتاز ژئوپلتیک کشور، توسعه صادرات غیرنفتی و مزیت‌های دانش‌افزاری دور و دورتر کرد.

بهنام ملکی - عضو هیات علمی دانشگاه - در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: ما می‌توانیم حداقل 8 تا 10 نوع مزیت نوین در اقتصاد ایجاد کنیم که با استفاده از پتانسیل نیروی انسانی تحصیل‌کرده، متخصص و جوان کشور این امر قابل تحقق است. در این زمینه باید از فرار مغزها جلوگیری کنیم. ضعف به‌کارگیری و خروج مغزها بزرگ‌ترین هدررفت منابع است که به کشور تحمیل می‌شود.

هادی حق‌شناس - نماینده دوره هفتم مجلس شورای اسلامی - هم گفت: در مقاطع مختلف تاریخی ایران هرجا که دولت‌ها با مشکل فروش نفت و تامین منابع مواجه شدند به بخش خصوصی احساس نیاز کردند، در نتیجه فضای بیشتری برای فعالیت این بخش و فراهم شدن زمینه توسعه محصولات غیرنفتی فراهم شد.

مرتضی دلخوش نیز در این خصوص تصریح کرد: دیر یا زود نفت کشور به پایان می‌رسد. باید تا قبل از آن زمان در برنامه‌ریزی‌های درازمدت اقتصادی از جمله سند چشم‌انداز، ثروت خدادادی نفت را در توسعه زیرساخت‌های اقتصادی به کار بگیریم.

وحید شقاقی - کارشناس اقتصادی - هم معتقد است: به خوبی می‌توان از جمعیت فعال و تحصیل‌کرده در قالب نگاه اقتصاد دانش‌بنیان برای کسب ثروت استفاده کرد؛ ظرفیتی که در حال حاضر مالزی به خوبی از آن بهره می‌گیرد. صادرات های‌تک مالزی 60 میلیارد دلار است. در حالی که درآمد حاصل از فروش نفت کشور ما در شرایط تحریم نفتی بیش از 37 میلیارد دلار نیست.

انتهای پیام