دهم اردیبهشت‌ماه‌ سال‌روز تولد رهی معیری، شاعر و ترانه‌سرای معاصر، است.

به گزارش خبرنگار ادبیات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، محمدحسن معیری از خاندانی اهل ادب و هنر، دهم اردبیهشت‌ماه ۱۲۸۸ خورشیدی در گلشن تهران، به دنیا آمد. پدرش، مؤید خلوت، پیش از تولد او درگذشته بود.

محمدحسن پس از به پایان رساندن تحصیلات ابتدایی و متوسطه وارد شغل‌های دولتی در وزارت پیشه و هنر و سپس کتابخانه‌ی سلطنتی شد. او از اوان کودکی به شعر، موسیقی و نقاشی دلبستگی فراوانی داشت و بعدها نیز در این هر سه هنر به طبع‌آزمایی پرداخت. معیری از آغاز جوانی به سرودن شعر پرداخت و گفته می‌شود اولین رباعی خود را در سن 17 سالگی سروده است.

او که با تخلص «رهی» شعر می‌سرود و آثارش در روزنامه‌ها و مجلات ادبی نشر می‌یافت، بعدها به عنوان یکی از شاعران غزل‌سرای بسیار نامی معاصر شناخته شد. رهی شعرهای فکاهی و انتقادی خود را نیز با نام‌های مستعار «زاغچه»، «شاه پریون»، «گوشه‌گیر» و «حق‌گو» منتشر می‌کرد.

رهی معیری علاوه بر شاعری، در ساختن تصنیف نیز مهارت کامل داشت. «خزان عشق» (شد خزان گلشن آشنایی)، «نوای نی»، «به کنارم بنشین»، «کاروان» و «شب جدایی» از ترانه‌های مشهور او هستند. این شاعر در سال‌های پایان عمر در برنامه‌ی «گل‌های رنگارنگ» رادیو، در انتخاب شعر با داوود پیرنیا همکاری داشت و پس از او نیز تا پایان زندگی، آن برنامه را سرپرستی می‌کرد.

آثار رهی معیری در مجموعه‌های «سایه‌ی عمر»، «آزاده» و «گل‌های جاویدان» گردآوری شده‌اند؛ «سایه‌ی عمر» مجموعه‌ی غزل‌ها، «آزاده» مجموعه‌ی ترانه‌ها و «گل‌های جاویدان» مجموعه‌ی مقاله‌های ادبی این غزل‌سرا هستند.

مجموعه‌ی آثار او شامل غزلیات، غزلیات ناتمام، قصاید، مثنوی‌ها، رباعیات، قطعات، تک‌بیتی‌ها، اشعار روز، ترانه‌ها و بخش‌هایی با عنوان‌های «در ستایش رهی» و «به یاد رهی» در 544 صفحه گردآوری و سال گذشته از سوی انتشارات نگاه منتشر شده است.

در شعرهای رهی، تأثیر شاعرانی چون حافظ، مولوی، صائب و گاه مسعود سعد سلمان و نظامی به چشم می‌خورد، اما بیش‌ترین تأثیرپذیری او از زبان سعدی است.

این شاعر سفرهای متعددی به ترکیه، اتحاد جماهیر شوروی سابق، افغانستان، ایتالیا، فرانسه و انگلستان داشت. او در آخرین سفر خارجی خود نیز در سال ۱۳۴۶ برای عمل جراحی به انگلستان رفت.

رهی معیری هرگز ازدواج نکرد. او سرانجام در بیست‌وچهارم آبان‌ماه در سال ۱۳۴۷ خورشیدی و سن 59 سالگی بر اثر بیماری سرطان در تهران درگذشت. پیکر این شاعر نیز در گورستان ظهیرالدوله به خاک سپرده و بلبل طبعش برای همیشه خاموش شد.

انتهای پیام