بیست‌وپنجم اسفند سال‌روز تولد هوشنگ گلشیری است.

به گزارش خبرنگار ادبیات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، هوشنگ گلشیری، داستان‌نویس و منتقد ادبی، 25 اسفندماه سال 1316 در اصفهان به دنیا آمد. در سال 1321 همراه با خانواده به آبادان رفت. از سال 1321 تا 1334 در آبادان اقامت داشت. پدرش کارگر بنا و سازنده مناره‌های شرکت نفت بود. از سال 1334 تا 1352 هم در اصفهان زیست. گلشیری اولین داستانش را در سال 1337 زمانی که در دفتر اسناد رسمی کار می‌کرد، نوشت.

پس از گرفتن دیپلم، در دهی دورافتاده در سر راه اصفهان به یزد به معلمی مشغول شد. سال 1338 تحصیل در رشته ادبیات فارسی را در دانشگاه اصفهان آغاز کرد. آشنایی با انجمن ادبی صائب در همین دوره نیز اتفاقی مهم در زندگی او بود. شرکت در جلسات انجمن صائب زمینه‌ساز آشنایی با برخی اهل قلم آن روز اصفهان شد که در نشست‌های ادبی دیگر تداوم یافت. آشنایی با برخی فعالان سیاسی در این جلسات او را وارد عرصه فعالیت سیاسی کرد که به دستگیری‌اش در اواخر سال ۱۳۴۰ انجامید.

گلشیری پس از آزادی از زندان و در ادامه‌ی فعالیت ادبی‌اش با چند نفر از دوستان ادبیاتی خود پایه‌گذار «جُنگ اصفهان» شد. اداره‌ی ‌کارگاه داستان‌نویسی نیز از فعالیت‌های او بود. رمان «شازده احتجاب» از معروف‌ترین نوشته‌های این نویسنده است که تا امروز به‌چاپ‌های متعدد رسیده و به زبان‌های انگلیسی، فرانسه، آلمانی، کردی و ترکی ترجمه شده است.

در کنار ادبیات و نقد معاصر، ضرورت شناخت متون کهن نیز از دلمشغولی‌های گلشیری بود. او به همراه دوستانی از اهل قلم در جلساتی هفتگی، که از سال ۱۳۶۱ آغاز شد و 15 سالی ادامه داشت، بسیاری از آثار کلاسیک فارسی را بازخوانی و بررسی کرد.

مجموعه‌ی داستان‌های «مثل همیشه» (47)، «نمازخانه‌ی کوچک من» (54)، «جبه‌خانه» (62)، «پنج گنج» (68) و رمان‌های «شازده احتجاب» (48)، «کریستین و کید» (50)، «بره‌ی گمشده‌ی راعی» (56)، «معصوم پنجم» (یا حدیث مرده بر دار کردن آن سوار که خواهد آمد) (58)، «در ولایت هوا» (70)، «آینه‌های دردار» (70) و «جن‌نامه» (78)، «باغ در باغ» (مجموعه‌ی مقاله‌ها) (78)، «نیمه‌ی تاریک ماه» (مجموعه‌ی آثار‏، جلد اول: داستان کوتاه) (80) و «حدیث ماهیگیر و دیو» (داستان بلند برای نوجوانان) (63)، «دوازده رخ» (فیلم‌نامه) (69)، «در ستایش شعر سکوت» (دو مقاله‌ی بلند در نقد شعر) (74) و «جدال نقش با نقاش» (در آثار سیمین دانشور / نقد و بررسی) (76) از جمله آثار اوست.

هوشنگ گلشیری سرانجام به دنبال یک دوره طولانی بیماری، که نخستین نشانه‌های آن از پاییز ۱۳۷۸ شروع شده بود، ۱۶ خرداد 1379 در بیمارستان ایرانمهر تهران درگذشت و در امام‌زاده طاهر در مهرشهر کرج به خاک سپرده شد.

جایزه هوشنگ گلشیری به نام این نویسنده اهدا می‌شود که امسال دوازدهمین دوره‌ی آن برگزار شد.

انتهای پیام