کرب زنی در ایران کم نظیر یا بهتر بگوییم بی نظیر است و این مراسم در شهر لاهیجان، از دیرباز به طور ویژه و با شکوهی توسط عزاداران محله «شعربافان» (شوراب محله‌ای‌ها) اجرا می‌شود.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، منطقه گیلان، برخی(اهالی شعربافان) معتقدند مرحوم محمد ابراهیم غبرائی( متخلص به فانی) در سفری که اواخر قرن 12 هجری شمسی به کربلا داشت، این نوع ویژه عزاداری را دید و پس از جست‌و‌جو درباره تاریخچه و فلسفه وجودی آن در بازگشت به شهر خود (لاهیجان) با توجه به طبع شعری که داشت ریتم‌های جدیدی برای آن ابداع کرد و مرثیه‌هایی به زبان فارسی برای آن سرود و آن را در شب‌های دسته محله شعربافان به اجرا در آورد.

کرب زن‌ها در حالیکه اکثرشان لباس سیاه به تن دارند پاره چوبی استوانه‌ای شکلی به سنگینی 400 تا 600 گرم که از میان به دو برابر تقسیم شده و هر پاره تسمه‌ای چرمی پیکر خود دارد که در کف دست جای می‌گیرد و با تکه چرمی که به پشت دست بسته می‌شود و دست کرب زن در میان آن قرار می‌گیرد با حرکات مخصوصی این دو تکه چوب را در زیر پا و پشت سر خود در حالیکه خم و راست می‌شوند با ضرب آهنگ خاصی، یکنواخت به هم زده و به صدا در می‌آورند(با وزن مرثیه‌ای خاصی که مرثیه خوان‌ها آن را می خوانند آنها را به هم می‌کوبند و قسمتی از مرثیه را به عنوان جواب مرثیه، تکرار می‌کنند) یک چیزی شبیه به شکل عزاداری جنوبی که با سر و صدای فراوان آلات فلزی است.

این رسم علاوه بر لاهیجان در سبزوار، سمنان نیز اجرا می‌شود ولی آن‌ها با شیوه‌ای متفاوت کرب‌ها را بر‌هم می کوبند. این مراسم در شب هشتم و همچنین در روز عاشورا توسط محله شعربافان اجرا می‌شود.

دو روایت برای این مراسم روایت می‌شود؛ این رسم بر جا مانده از دوران سیاوش است. آن روز که پیکر خونین سیاوش را از توران به ایران می‌آورند سوگوارانی که در پی او روان بودند سنگ بر هم کوفته و مویه می‌کردند.

یکی دیگر از رسومات این شهرستان در بامداد روز عاشورا، برخی از سوگواران که خواسته‌ای در دل دارند ظرفی از خرما برداشته و در هر نان تمیجان (نانی بومی و ساخته شده از برنج است) چند دانه خرما قرار داده و دور نان را با کلش(ساقه برنج) پیچیده و میان نزدیکان و همسایگان پخش می‌کنند تا شاید خواسته‌ شان بر آورده شود. این مراسم را مردم لاهیجان برات می‌نامند.

میرعماد موسوی محقق لاهیجانی در این خصوص به خبرنگار ایسنا گفت: سال‌هاست در عزاداری‌های ماه محرم، شیوه‌های مذموم و ناشایستی همچون قفل بستن، سیخ و آینه و قمه زنی از رواج افتاده و بیشتر عزاداری‌ها محدود به سینه‌زنی و زنجیرزنی شده است.

وی در ادامه، اضافه می‌کند: با بهره‌گیری از مفهوم حماسه عاشورا که به‌ حق مظهر آزادی و آزادی‌ خواهی تا آخرین قطره خون و حفظ کرامت انسانی است، به‌ جاست که شیوه عزاداری‌ها به نحوی باشد که هیچ‌گونه آسیبی به بدن وارد نشده و از طرفی، حزن و اندوه مردم عزادار را در جهت تکریم شهیدان واقعه کربلا به نمایش بگذارد.

وی با اشاره به این‌که، کرب زنی در ایران کم‌نظیر یا بی‌نظیر است، می‌گوید: عزاداران دو قطعه چوبی تقریباً به اندازه یک مشت گره شده در دست داشته و با وزن مرثیه خاصی که مرثیه‌ خوان‌ها آن را می‌خوانند، آن‌ها را به‌هم می‌کوبند و قسمتی از مرثیه را به عنوان پاسخ مرثیه، تکرار می‌کنند.

وی با تشریح آیین "کرب زنی" در لاهیجان، اضافه کرد: مرثیه‌ها آن‌قدر حماسی، غم‌انگیز و تأثیرگذار هستند که اگر شخصی برای نفس عمل عزاداری در این مراسم شرکت کرده باشد، به راحتی لطافتی در دلش احساس می‌کند. اما متأسفانه عده‌ای بدون درک این نوع عزاداری، تلاش می‌کنند آن را تعطیل کنند.

انتهای پیام