بانجی جامپینگ ورزشی است که طرفداران زیادی در دنیا دارد، ورزشی که شاید در ظاهر دلهره آور باشد اما علاقمندان زیادی را به سمت خود می کشاند ، افرادی که دوست دارند در زندگی‌شان حتی برای یک بار هم که شده طعم سقوط آزاد را بچشند و تنها با یک طناب کشی به زندگی متصل شوند. این رشته زن و مرد نمی شناسد و حتی گاهی این زنان هستند که گوی سبقت را در این ورزش از مردان می گیرند تا ثابت کنند که شاید از مردان هم شجاع‌ترند.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، بانجی جامپیگ برای اولین بار در دنیا در ۱۹۵۰ میلادی انجام شد و پس از آن بانجی مشتاقان زیادی پیدا کرد. این ورزش به طور مدرن برای اولین بار در آوریل ۱۹۷۹ میلادی در بریستول، انگلستان توسط چهار نفر از اعضای کلوب ورزشهای خطرناک اجرا شد و چهار نفر از روی پل معلق کلیفتون به پایین پریدند.رهبر این عملیات دیوید کیرک نام داشت که بلافاصله بعد از پایان عملیات دستگیر شد. دیوید چندی بعد به آمریکا رفت و از روی پلهای گلدن گیت و رویال جورج پرید و باعث محبوبیت این ورزش در بین مردم این کشور شد.

این ورزش در ایران آنقدرها هم طولانی نیست به طوری که بانجی برای اولین بار در باشگاه پرش بانجی توچال در شهریور ماه سال ۱۳۸۶ راه‌اندازی شد و از سال ۱۳۸۷ به صورت جدی‌تر فعالیت کرد. مرحوم پیمان ابدی بدلکار معروف ایرانی اولین پرش بانجی را در توچال انجام داد و کمتر از یکسال پیش هم دومین سکوی پرتاب بانجی در بوستان ولایت با پرش مهسا احمدی بانوی بدلکار ایرانی افتتاح شد.

برای انجام این رشته فردی که قصد پریدن دارد باید طنابی کشی یا فنری را توسط محافظی به تن و بدن و قوزک پا خود ببندد البته این کار به تنهایی امکان پذیر نیست و معمولا مربیان این رشته به مجهز شدن فرد موردنظر کمک می کنند. زمانی که فرد موردنظر از سکو سقوط کند،‌ خاصیت فنری ریسمان باعث می شود انرژی پرشی فرد به هنگام سقوط آزاد آرام آرام دفع شود تا جایی که شخص کاملاً بایستد. اما پس از سقوط و رسیدن به انتهای مسیر همین انرژی چون قابلیت فنری دارد و باعث برگشت فرد می شود و او را تا حدی به بالامی کشد.

هیجان این ورزشی تا اندازه ای است که تا دقایقی پس از پایین آمدن هم فردی که این پرش را تجربه کرده است هیجانزده می‌شود و معمولا از لحظات شگفت‌انگیزش با حرارت برای تماشاچیان صحبت خواهد کرد. این ورزش شاید در طبقه ورزش‌های مخاطره آمیز طبقه بندی شود اما در حقیقت طرفدران زیادی بین بانوان ایرانی دارد به طوری که حتی بسیاری بر این باورند زنان ایرانی ساده تر از مردان برای سقوط از ارتفاع 40 متری تصمیم می‌گیرند.

با این که چندسالی است که بانجی به ایران رسیده اما هنوز هم خیلی‌ها با این رشته ورزشی غریبه هستند و امیر رضا بدری، مربی بانجی که به همراه دو تن از همکارانش گروه مربیان این رشته ورزشی را در بوستان ولایت تشکیل می‌دهد، درباره استقبال بانوان از این رشته ورزشی می‌گوید: حدود شش ماه است که در پارک «ولایت» سکوی بانجی راه‌ا‌ندازی شده و در این مدت بانوان استقبال خوبی از این رشته داشته‌اند. به طوری که می توان گفت حدود 80 درصد افرادی که از بانجی می پرند ، بانوانی هستند که میانگین سنی آنها 14 تا 60 سال است و تاکنون پیش نیامده که خانمی به بالای سکو برود و از پریدن منصرف شود، اما آقایانی بوده‌اند که از پریدن منصرف شده‌اند.

وی با بیان این که در ایران ارتفاع پرش 40 متر است و تاکنون رکورد بیشتری در بانجی جامپینگ زده نشده است، ادامه می دهد: در همین ارتفاع هم فکر می‌کنم بر خلاف آن چه که تصور می‌شود جرات دختران بیشتر از پسرها است. البته این بدان معنا نیست که آقایان ترسو هستند. به هر حال بانوان بیشتر به استقبال ورزش‌های هیجان انگیز و حتی خطرناک می‌روند.

بانجی جامپینگ

به گزارش ایسنا، زهره میعادی از جمله افرادی است که برای اولین بار این ورزش را تجربه می‌کند او که خود پاراگلایدر سوار است، می‌گوید که هر ورزشی هیجان خودش را دارد و دوست دارد هر ورزشی که هیجان و خطر بالایی را دارد حتی برای یک بار تجربه کند.

او ادامه می‌دهد :‌ بانجی هیجان بسیار بالایی دارد که البته همراه با ترس است وقتی از یک ارتفاع بلند تنها با یک کش در آسمان و زمین معلق می‌شوی، ترس خاصی دارد و بسیار هیجان انگیز است. نمی‌توانم این ورزش را با سایر ورزش‌هایی که پیش از این تجربه کرده‌ام مقایسه کنم، چون هر کدام متفاوت هستند. من ارتفاع هزار پایی را با پاراگلایدر تجربه کرده‌ام، اما وقتی از ارتفاع 40 متر سقوط می‌کنید کاملا احساس متفاوتی دارد.

او اظهار می‌کند: معتقدم که هر ورزشی را می‌توان با پوشش انجام داد و این گونه نیست که بگویم زنان ایرانی نمی‌توانند ورزش را انجام ندهند روز به روز تعداد بانوان ورزشکار در رشته‌های مختلف بیشتر می‌شود که این موضوع نشان دهنده استقبال بانوان از رشته‌های متفاوت است.

هدی ملازیی دیگر بانویی است که برای اولین بار از ارتفاع 40 متری سقوط کرده است، او می‌گوید : وقتی بالای سکو رسیدم برای لحظه‌ای از پریدن منصرف شدم اما در نهایت تصمیم گرفتم بر این احساس ترس غلبه کنم. آدم‌ها برای انجام برخی از کارها دچار ترس و دلهره هستند. من هم ترس از ارتفاع داشتم و به خود گفته بودم که اگر بتوانم بر این ترس غلبه کنم زاویه دیدم در زندگی هم تغییر خواهد کرد و حالا فکر می‌کنم این اتفاق برایم افتاد.

وی ادامه می‌دهد: یکی از دلایلی که باعث می‌شود بانوان گرایش بیشتری به این ورزش دلهره آور داشته باشند، این است که می‌خواهند خود را ثابت کنند و بر خلاف این که گفته می‌شود، زنان ضعیف‌تر از مردان هستند ثابت کنند که این موضوع واقعیت ندارد.

به گزارش ایسنا، سکوی پرش بانجی در بوستان ولایت از دورترین نقطه هم خودنمایی می‌کند جایی که بانوان در کنار ورزش سعی دارند با بالا رفتن از پله‌هایی که به آسمان نزدیک می شود به خود ثابت کنند که ورزش زن و مرد نمی شناسد و شجاعت چیزی نیست که بین قشری خاص از جامعه پیدا شود. آنها وقتی در آسمان معلق می‌شوند به شجاعت و هیجانی که به دست آورده‌اند فکر می‌کنند و وقتی پای‌شان به زمین می‌رسد انگار خود پنهانی‌شان را یافته‌اند.

انتهای پیام