عباس صفاري به استفاده‌ي بدون اجازه از شعرهايش در يك نمايش اعتراض كرد. اين شاعر در متن ارسالي‌اش به خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، نوشته است: «ديروز تصادفا خبري را در اينترنت خواندم که اوقاتم را به شدت تلخ کرده است. خبر مربوط مي‌شود به نمايشي به نام «صد سال پيش از تنهايي ما» که در حال حاضر در يکي از سالن‌هاي تئاتر شهر بر روي صحنه است. نويسنده‌ي اين نمايش، آقاي سجاد افشاريان نام نمايشش را از عنوان يکي از اشعار من در مجموعه‌ي «کبريت خيس» برداشته است. اما عمل خلاف و ناپسند او به همين مورد ختم نمي‌شود. نويسنده‌ي نمايش تعدادي از اشعار بلند «کبريت خيس» مانند «از دفتر خاطرات يک نظرباز» و مواردي ديگر را بدون آگاهي من و گرفتن مجوز در اين نمايش گنجانده است. از اين آزاردهنده‌تر و توهين‌آميزتر جايي است که نويسنده خود نيز اشعار بي‌رمقي سر هم کرده که جابه‌جا تکه‌ها و بندهايي از اشعار مرا که در حکم سرقت مستقيم ادبي است، به آن‌ها افزوده است. پس از اين شيرين‌کاري، نويسنده و کارگردان در بروشور نمايش تذکر داده‌اند که ضبط و عکس‌برداري از نمايش آن‌ها غيرقانوني و خيانت به تئاتر است؛ اما نام مرا که مؤلف بخش عمده‌اي از آن بوده‌ام، نه در بروشور آورده‌اند و نه در پوستر، که از نظر آن‌ها احتمالا خيانت محسوب نمي‌شود. از قرار معلوم، نويسنده و دست‌اندرکاران اين نمايش جوان‌سال و کم‌تجربه‌اند. اما اين عذر موجهي براي عمل زشت و غيرقانوني آن‌ها نيست و حکم خشت اولي را دارد که اگر کج نهاده شود، ديوار تا ثريا کج خواهد رفت و ما عمري است که زير اين ديوارهاي کج راه مي‌رويم و صلاح نيست که شاهد برآمدن نمونه‌هاي جديدي از آن‌ها باشيم. اگر حقوق من که چندين دهه فعاليت هنري و فرهنگي در زمينه‌ي شعر و ترجمه و انتشار متون کهن در کارنامه‌ام دارم و آثارم در داخل کشور به چاپ رسيده است، به اين صورت ناديده گرفته شود، براي مؤلف جواني که در آغاز راه است و مي‌خواهد بهترين سال‌هاي عمرش را وقف ادبيات اين سرزمين کند، چه تضميني وجود دارد؟ نکته‌ي قابل ذکر ديگر اين‌که نويسنده‌ي نمايش به جهاتي کاملا معلوم، متن نمايش را در جايي جدا از پوستر و بروشور به من تقديم کرده است. اين کار به اين مي‌ماند که چيزي را از شما سرقت کنند، سپس همان به سرقت‌رفته را به نام خودشان ثبت کرده و به شما تقديم کنند، آن هم بدون تماس گرفتن و اطلاع دادن به شما؛ شايد از ترس اين‌که به دفاع از حقوق‌تان اعتراض کرده و مانع از کارشان بشويد. در اخبار مربوط به اين نمايش ذکر شده است که به جهت استقبال علاقه‌مندان، نمايش آن تا دوم دي‌ماه تمديد شده است. در اين مرحله چاره‌اي نمي‌بينم مگر از دست‌اندرکاران و مسؤولين اجرايي تئاتر شهر که يک نهاد فرهنگي دولتي است و بايد حامي حقوق مؤلفان و هنرمندان کشور باشد، تقاضا کنم طبق مواد درج‌شده در حقوق مؤلفين عمل کنند و ادامه‌ي اجراي اين نمايش را مشروط و موکول کنند به گرفتن اجازه‌ي کتبي از اينجانب که خالق بخش‌هايي از مونولوگ‌هاي آن هستم.» انتهاي پيام