نشستي با عنوان "ديروز، امروز و فرداي جنبش دانشجويي" بعد از ظهر روز چهارشنبه با حضور هدي صابر فعال سياسي، مهدي غني روزنامه‌نگار و مهدي اميني‌زاده از فعالان جنبش دانشجويي در دفتر مركزي جامعه زنان انقلاب اسلامي برگزار شد. *** هويت جنبش دانشجويي بايد مشخص شود به گزارش خبرنگار سياسي خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا) مهدي غني روزنامه‌نگار و تحليل‌گر مسائل سياسي طي سخناني در اين نشست گفت: اگر جنبش دانشجويي جايگاه شايسته خود را پيدا كند، اين امر هم براي حاكميت و هم براي احزاب و گروه‌هاي سياسي يك فرصت تلقي شود. وي خاطرنشان كرد: قبل از هر چيز بايد هويت و جايگاه جنبش دانشجويي مشخص شود؛ جنبش دانشجويي بايد بداند كه سياستمدار باشد يا به اين مقوله بي‌توجهي كند و به دنبال علم آموزي خود برود. وي در بخشي از سخنان خود به بررسي وضعيت تطبيقي جنبش دانشجويي از گذشته تا حال و رفتارشناسي سياسي دانشجويان ‌پرداخت و اظهار كرد: يكي از ويژگي‌هايي كه جنبش دانشجويي در سالهاي 49 و 50 به آن فكر مي‌كرد بحث براندازي نظام حاكم بود ولي در حال حاضر بحث اصلاح مطرح است. دانشجويان در آن زمان تنها راه فعاليت سياسي در جهت رسيدن به اهداف خود را راه قهرآميز و نظامي مي‌دانستند و اگر راه‌هاي ديگري هم وجود داشت در خدمت نظامي‌گري بود. ولي در حال حاضر فضاي ذهني جنبش دانشجويي ما به سمت روش‌هاي سياسي مسالمت‌آميز و نرم رفته است. اين روزنامه نگار همچنين استقلال طلبي و روحيه ضداجنبي را از ديگر مشخصه‌هاي دانشجويان در آن سال‌ها عنوان كرد و شكل گيري 16 آذر را نتيجه همين روحيه ضدبيگانه دانست و افزود: در آن موقع جنبش دانشجويي اصولا خواهان پيوند دين و سياست بود و معتقد به اين‌كه بايد حاكميت ديني و ايدئولوژيك سر كار بيايد و حتي جدا دانستن دين از سياست امري منفي به شمار مي‌آمد. تلاش عمده دانشجويان اين بود كه روحانيت را به صحنه سياسي بكشاند؛ چنانچه وجود شخصيت‌هايي چون شهيد بهشتي محصول تعامل دانشجو با روحانيت بود. اين در حالي است كه فضاي حاكم بر دانشجويان گاهي محدود كردن روحانيت را به آن‌ها القا مي‌كند. در آن زمان فضاي پنهان‌كاري بر جنبش دانشجويي حاكم بود. فعالان سياسي و دانشجويي سعي مي‌كردند اين مساله را القا كنند كه ما فعاليت صنفي و نه سياسي داريم و اصل اين بود كه كسي به انجام فعاليت سياسي و يا اعتقاد به آن تظاهر نكند. اين روزنامه نگار همچنين " محدوديت رسانه‌يي و اطلاع‌رساني و مطلوب نبودن فضاي بين‌المللي " را از ديگر شرايط حاكم بر جنبش دانشجويي در آن سال‌ها عنوان كرد و گفت: ‌جنبش دانشجويي در حال حاضر هم از وجود امكانات بهره‌مند است و هم فضاي بين‌المللي فارغ از در نظر گرفتن نيات‌شان حامي جنبش دانشجويي است. غني با بيان اين‌كه " در آن زمان گرايش صريح ضد سرمايه‌داري به چشم مي‌خورد" اظهار كرد: در آن زمان به دليل شاخصه‌هاي مطرح شده، قدم گذاشتن به فضاي سياسي مطالعه، خودسازي و داشتن انگيزه‌هاي قوي و عميق لازم بود. وي با اعتقاد بر اين‌كه " امروز نمي‌توانيم مطالباتي را كه از جنبش دانشجويي در آن زمان داشتيم، داشته باشيم" خصلت اصلي جنبش دانشجويي را پرسشگري دانست و گفت: امروز جنبش دانشجويي بايد پرسشگر باشد، منتهي به معناي حقيقت‌جويي نه اين‌كه بگويد ما با همه مخالف هستيم. پرسشگري بايد هم در مقابل حاكميت و هم در مقابل اپوزيسيون وجود داشته باشد. قرار نيست كه جنبش دانشجويي خود اپوزيسيون باشد. اين جنبش بايد سيال بوده و اگر اين سياليت به جريانات خارج از دانشگاه هم سوق داده شود جامعه ما از حالت تكرار تجربه‌هاي گذشته مقداري فاصله خواهد گرفت. اين تحليلگر مسائل سياسي در ادامه در پاسخ به سوالي مبني بر اين‌كه جنبش دانشجويي تهديد است يا فرصت با بيان اين‌كه " البته كه اين جنبش فرصت است به شرطي كه قدر خود را پيدا كند" تصريح كرد: اين جنبش هم براي احزاب و گروه‌ها و هم براي حاكميت يك فرصت براي ايجاد پالايش است. اگر دانشجو در حال حاضر گاهي در وجهه اپوزيسيون بازي مي‌كند، به خاطر اين است كه بخشي از جريان اپوزيسيون نيز نقش خود را ايفا نكرده و جنبش دانشجويي را پيش مرگ خود قرار داده است. وي همچنين در پاسخ به سوال ديگري كه بر نبود سرمايه كافي در جهت استفاده از روحيه پرسشگري در جنبش دانشجويي تاكيد داشت، گفت: اگر قبول كنيم جنبش به معناي تحرك و نه شكل خاصي از اعتراض است بايد گفت كه وجود گروه‌هاي فكري مختلف در دانشگاه نشان دهنده نبود انجماد است. در گذشته فضاي ذهني حاكم بر دانشجويان «قطعيت» بود اما امروز آن‌چه كه واقعيت دارد اين نيست. پرسشگري نيز اگر به سمت مطلوبي پيش رود نشانه پويايي جامعه است. ولي در عين حال دانشجويان ما پرسشگر نيز هستند، منتهي بايد براي اين مساله قدر و ارزش قائل شد. وي گفت: متاسفانه تاكنون از انقلاب اسلامي 57 و پيامدهاي آن جمع‌بندي علمي صورت نگرفته است و در اين صورت هر كس خود به جمع بندي مي‌پردازد. **** به گزارش ايسنا هدي صابر از فعالان سياسي نيز طي سخناني در اين نشست گفت: خداوند عقل كل حاكم بر هستي و معمار آن است؛ بنابراين سنت‌هاي خدا درچارچوب و شاكله قرار مي‌گيرد. يكي از سنن خداوند تجهيز است و هر جريان اجتماعي كه در ايران به دنبال تغيير بوده است به رقم مشي‌هاي مختلف، سير تجهيز را طي كرده است. در دهه 40 و 50 نيز در بين جنبش دانشجويي تجهيزي صورت گرفت و مرارت اوليه در اين راه مطالعه بود. انسان‌هايي در آن زمان بودند كه از خيلي چيزها گذشتند و يك دهه مطالعه كردند. وي ادامه داد: چه انسان غارنشين، چه انسان اروپايي، چه پدران ما در مشروطه و چه اصلاح‌طلبان دوره اخير اين سير تجهيز را طي كرده‌اند. علت به گل نشستن زورق اصلاحات ادامه پيدا نكردن همين سير تجهيز در ميان آنها بود. وي همچنين با بيان اين اعتقاد ‌كه " دانشگاه كمتر جستجوگر و خواننده است و بيشتر مي‌شنوند تا بخواند" گفت: عدم تعادل و فاصله گرفتن دانشجويان از وزن واقعي خود از نكاتي است كه بايد مورد توجه قرار گيرد. اين فعال سياسي تاكيد كرد: در درون دانشگاه فطرت پاكي نهفته است و توزين (رسيدن دانشجويان به وزن واقعي خود) زماني صورت مي‌گيرد كه همه به آن كمك كنند. دانشگاه بايد سر جاي خود قرار بگيرد و اين امر لازمه‌اش اين است كه احزاب واقعا حزب باشند؛ چراكه دانشگاه ديگر محل آموزش نيست و آموزش‌ها بايد در خود حزب صورت بگيرند و دانشگاه هم به دنبال علم‌آموزي خود برود. وي با اشاره به 16 آذر سال 32 و تاكيد بر اين‌كه " ويژگي دانشجويي كه در آن زمان توانست وضعيت را تغيير دهد، خوب درس خواندن بود" ادامه داد: اين عامل به اضافه تجهيز دانشگاه به ديدگاه تاريخي، سياسي و اجتماعي همچنين طي كردن درست مسير خوب ديدن، شنيدن و خواندن منجر به رسيدن جنبش دانشجويي به تعادل مي‌شود. وي همچنين درباره جايگاه انجمن‌هاي اسلامي در دانشگاه‌ها نيز گفت:‌ متاسفانه هم كسي كه مذهبي است و هم كسي كه ماركسيست و يا اعتقادات ديگري دارد در انجمن‌هاي اسلامي جاي مي‌گيرد در صورتي كه هر كس بايد سر جاي خود باشد. *** در ادامه اين نشست هم‌چنين مهدي اميني‌زاده از فعالان سابق جنبش دانشجويي با بيان اين‌كه " دانشگاه از برجسته‌ترين جايگاه‌هاي تحول در ايران است" گفت: دانشگاه در افزايش آگاهي اجتماعي و تربيت نيروهاي متخصص نقش مهمي داشته است. در حال حاضر نيز در دانشگاه فعاليت‌هاي بسيار جدي در نقد وضعيت موجود در حال انجام است. اميني‌زاده همچنين در ادامه " انجمن‌هاي اسلامي در ساليان اخير را يكي از مهمترين تشكل‌هاي موجود درون دانشگاه " عنوان كرد و گفت:‌ انجمن‌هاي اسلامي نه به خاطر شايستگي‌هاي ذاتي بلكه به خاطر مجموعه شرايط ، كانوني براي ساماندهي فعاليت‌هاي دانشجويي بوده است. اين عضو سابق شوراي مركزي سازمان ادوار تحكيم با بيان اين‌كه " اصولا تعريف انجمن‌هاي اسلامي قبل و بعد از انقلاب متفاوت است" اظهار كرد: انجمن‌هاي اسلاي قبل از انقلاب به دنبال ترويج انديشه‌هاي ديني و مذهبي بودند. اميني‌زاده وجود تشكل‌هاي مختلف با عقايد گوناگون را در دانشگاه مطلوب دانست و گفت:‌ اصل اين است كه اين تشكل‌ها با عقايد خود در دانشگاه اعلام حضور پيدا كنند تا ما از اين طريق به سمت تعادل پيش رويم. وي همچنين دفاع و حمايت از تمامي تشكل‌ها در دانشگاه را از وظايف جنبش دانشجويي برشمرد و افزود: نيروهاي مذهبي و دموكراتيك بايد جريان چپ دانشجو را نقد كنند و آن را به سمت تعالي‌بخشي سوق دهند. اين در حالي است كه نيروهاي همسو نيز وظيفه دارند به يكديگر عمق ببخشند تا پروسه رشد به خوبي طي شود. در اين راستا حتي وظيفه روشنفكران ديني و مذهبي اين است كه اين انجمن‌ها را نقد كنند. اميني‌زاده همچنين با تاكيد بر اين‌كه " دانشگاه بايد قدر و ارزش خود را پيدا كند" گفت: قدر دانشگاه همان نقد و انتقاد براي پيدا كردن جايگاه خود است. وي با بيان اين‌كه " اگر احزاب، اصناف و مطبوعات كار خودشان را انجام دهند بار دانشگاه سبك‌تر مي‌شود" ابراز عقيده كرد: ايجاد تشكل‌هاي جديد با هويت‌هاي ديگر تحول مثبتي است و اين به واقعي‌تر شدن جامعه و فعاليت اجتماعي و بازگشت به تعادل كمك شاياني خواهد كرد. وي تاكيد كرد: آينده جنبش دانشجويي به سمت تكثر پيش مي‌رود و اگر اين روند با مانع مواجه نشود، روند مطلوبي خواهد بود. انتهاي پيام